terça-feira, 26 de outubro de 2010

Bosquexo dunha perna que pretende tirar para diante II



Pendúrase nos extremos
Sabe que non hai tempo, mais
xorde temerario
Busca o equilibrio dos arácnidos
na ingrávida superficie de alienados
autómatas
Eses que formulan realidades ao pé
dun tallo retorto
e cando lle penetra o solpor na face
distraída
gabéanlle polos ombreiros
as teorías obsesas dos vagalumes
malia todo, o son dun clavicordio
prolixo, lesiona a extrema levidade das
caracochas


Licença Creative Commons

segunda-feira, 18 de outubro de 2010

Bosquexo dunha perna que pretende tirar para diante



I
No lado esquerdo da xanela pousa unha bolboreta
tricolor
verde, amarela, vermella
Alugada neste espazo, no que habita
Ten penduradas pingas de resío nas paredes
obxectos que recordan a herba mollada
trevos de catro follas, amuletos de boa sorte
e unha figura que se proxecta no centro do cuarto en
decúbito supino mirando o ceo
pousos de café certifican a fiabilidade das visións
catro bágoas enxoitas descansan na páxina
daquel libro
que antonte ficou abandonado a carón da televisión
Un corazón con marcapasos atravesa carreiros
estreitos
Sabe que está de prestado
Nese tempo soa un sineiro e o reloxo de peto marca
as 12 e un cuarto
Deixa de contar as horas e sente na caluga os ollos
dos xurelos que agardan a hora de xantar
enriba da mesa da cociña
De vagar senta nunha cadeira e conversa
sen présa, e debuxa a silueta do vento
cun dedo no mantel
Este é o primeiro poema do poemario. Gañou o segundo premio de poesía no "I Certame Literario Terras de Chamoso" O Corgo, Lugo- 2008.


Licença Creative Commons

sexta-feira, 8 de outubro de 2010

Hai voces de antano



que furan os valados do tempo
Miña nai conta, que eran tempos de fame
que ata o mar botaba por fóra
eran tempos de troco, millo por peixe
As mulleres do mar subían polo monte
coas patelas de sardiñas nas cabezas
cara o interior da terra
Eran tempos de escaseza
Dicía, que a supervivencia era un milagre
As carencias xermolaban nas brañas
e cancelos ditatoriais pechaban o agro
cartillas de racionamento e cuncas de caldo
pola noite a carón da lareira
Eran tempos de fame
Os amenceres abríanse lentos, moi lentos
Ela fala
daqueles medos apegados nos miolos
en proceso de adaptación
das terroríficas lembranzas dos vellos
Silencio, calade!
Ela pensa
A morte é unha dura visión
que fomenta pantasmas cando hai lúa chea
Como poden durmir en paz
os paseantes axustizados na Caeira
Ela cala, mais reflexiona
que as voces de antano
furan os valados do tempo
As carencias xermolaban nas brañas
e os amenceres abríanse lentos, moi lentos



Licença Creative Commons